KALI I DRUNJTË

Luli kish dalë në rrugë. I kish hipur kalit të tij të drunjtë dhe bërtiste:

- Hopa, hopa! Vrapo!... Shpejt, shpejt! Kece. Hopa!...

Kali i drunjtë luhatej përpara e mbrapa. Luli i binte me një thuper dhe i thoshte:

- Shpejt, o kali im! Vrapo shpejt, se mbi ty është një trim!...

Kali luhatej edhe më shpejt.

Vrapo, vrapo!... Unë jam trim... A më kupton? Pse po vrëresh?! Vrapo më shpejt!...

Koka e kalit të drunjtë ulej poshtë e mandej ngrihej lart.

Luli donte të vraponte shumë shpejt. Prandaj, nga vrapi i madh, koka e kalit të drunjtë preku tokën. Atëherë Luli rrëshqiti nga kali dhe ra kryengulthi para tij.

Kali mbeti duke u luhatur.

Një kalimtar, posa e pa se Luli u rrëzua nga kali, vrapoi t'i ndihmojë. Mirëpo, Luli u ngrit shpejt dhe i tha kalimtarit: 

Unë jam trim... Edhe trimat e mëdhenj rrëzohen nganjëherë nga kali, por nuk qajnë...

Kalimtari vetëm buzëqeshi dhe vazhdoi rrugën.

Luli mori një spagë dhe lidhi bishtin e kalit të drunjttë për një gozhdë të ngulur në mur. I hipi prapë në shpinë dhe bërtiti:

- Hajde, vrapo tani!... Shpejt! Këce, kali im! Le të shohin njerëzit se nuk mund të më rrëzosh… Le të shohin të gjithë se jam trim... Hop, hop! Vrapo, fluturo, kali im!